pansuman

simdi en zoru başka birine en baştan anlatmak kendini,
elinin, teninin başka bir tenle buluşması,
nefesinin başka nefeslerle karışması,
bilmediğin bir sesi, yabancı bir nefesi hissetmek omuz başında..

yeniden sarılabilmek birine, nasıl da zor geliyor şimdi..

elin, yüzün, kıyafetlerin bile O’nun bakışlarının izini taşırken,

tanımadığın bilmediğin gözleri hissetmek gözbebeğinde..

bir garip Veli..

“yıkıldı yolunu bekleyen şehir” demiş Orhan Veli..

“şimdi gelsen de bir, gelmesen de..”

..

İste ama sanki her zaman öyle olmuyor..

doğum

Hayat ne kadar tuhaf..
tuhaf değil de belki, başka bişi.. bulamadım şimdi doğru kelimeyi..

yani aslında her gün başka bir duyguya, yeni bir hayata gebeyiz belki..

bazılarını daha doğuramadan söküyoruz ciğerimizden yada çıkarıyor hayat içimizden istemeye istemeye, travmatik bir kürtaj zaruriyetiyle belki,
ya da tereddüdümüze kurban veriyoruz kimini
ya da cahilliğimize..
bazısını şenliklerle karşılıyor, yatak döşek ne varsa havalandırıyoruz gelmeden..
evimizin en güzel, en mis köşesini ayırıyoruz onlara..
zaruri ya da keyfi sezaryenlerle çıkarıyoruz bazısını belki yüreğimizden;
bazısını avaz avaz, bagır cagır, alaca terler içinde doğuruyoruz kendimizden, canımızdan vererek..

piknik

ve işte şimdi,

yine ne kadar uzun, ne kadar virajlı, ne kadar sisli, puslu, ne kadar kasisli olduğu belli olmayan bir yol önümde..

ve aslında hepimiz kendi tali yollarımızdan anayola çıkmaya çalışıyoruz bir şekilde. .

kendi sisimizde pusumuzda kayboluyor, yavaşlıyor, kasislerimizde savruluyor, kendi virajlarımızı alıyoruz..

ama yolun sonunda seni seven birinin beklediğini, orda öylece kollarını iki yana açmış seni beklediğini bilmek, yolundaki bütün tozu toprağı, çayır çimen yapar adama!

yazamadım..

“Kadınlar susarak gider” diye birsey okudum gecen gün..

Evet, öyle sanırım..

Kadın susarak gidiyor galiba..

Yani konuşuyorsa kadın, ilişkisi ile ilgili derdini anlatıyor, çare peşinde koşuyorsa, kavga ediyorsa, neden diyorsa, şikayet ediyorsa olup bitenden yana, çözüm arıyorsa, konuşmaya, iletişim kurmaya, düzeltmeye çalışıyorsa;

aşkına, sevdasına sahip çıkıyorsa hala, bunu iyi okumak, iyi anlamak lazım..

"nasılsın.?"

“nasılsın.?”  
aslında genellikle cevabı çok merak edilmeden,
hatta cevabı beklenmeden,
öylesine,
iş olsun diye,
laf olsun diye,
adet yerini bulsun diye sorulan,
dahası cevabı bile düşünülmeden, refleks olarak verilen bi soru olmuş cıkmış hanidir!
…

ardından..

evet..
yeni bir sayfa acılıyor şimdi ömrümde..

bir yanda eski sayfalarda okuyup anladıklarımın özetini tutuyorum sıkı sıkı, tecrübelerime sarılmışım..
öte yandan hiç de bilmiyormuş, yeniden değil de ilk kez geliyormuş acemiliği ile tedirginliği var ürkek adımlarımda. .

“güçlü kadın” dediklerinden oldum hep..

öyle olmadığım zamanlarda bile hep öyle göründüm, “bak işte, ayaktayım”, “her şeye rağmen ayakta durmalıyım” öğretilmişliğiyle..
her şeye rağmen, tek basına da ayakta durur, aslanlar gibi durur, hemde dimdik durur algısının tersine, hiç de büyümeyen bi çocuk, bütün o heybetine rağmen küçücük bir kadın vardı halbuki içimde..
sevgiye, şefkate, korunmaya deli gibi açtım aslında.. hem de ne çok..