ege'me..

3 koca yıl oldu sen geleli oğlum..

bana ilk uzatalı ellerini..

basını göğsüme ilk yaslayalı..
ilk sıvazlayalı ceylan ılığı sırtını..
kokun ilk sızlatalı ciğerimin direğini..
çığlıkların ilk dokunalı yüreğime..
evimi, yüreğimi aydınlatalı..
3 koca yıl oldu..

ilk otuz yaş..

yavaş yavaş emekleyip, ayaklanıp da, koşmaya başladığımız zamanları çarçabuk takip etti çocukluğumuz..

ilk koşmalar, ilk düşmeler..

dizindeki ve yüreğindeki ilk yaralar sonra..
büyüme sancıları,
o sorgusuz sualsiz kontrolsüz kahkahalar,
bi o kadar kontrolsüz ve histerik ağlama nöbetleri
büyüme sancıları,
ilk yüzleşmeler kendinle
ve hayatla elbette,
kırgınlıklar, kızgınlıklar,
başarılar, başarısızlıklar,
ilk aşklarımız,
küsmelerimiz, gitmelerimiz..
ve küsemeyip, gidemeyişlerimiz elbet..

ufalanıp, kurda kuşa yem olan hayallerimizle,

derin küskünlüklerimizle büyüdük!

firar etsek kendimizden..

Bazen öylece durup, dışarı çıkıp, bir de oradan bakmak istiyor insan kendine!

Eğlendiğinde, güldüğünde, sıkıldığında, yorulduğunda,

kahkahalarının tam ortasında yada ağlarken salya sümük,

çıkıp bir de dışarıdan bakmak istiyor ..

Neydim, ne oldum diye,

bana kim ne yapıyor diye,
aslında burada mı olmalıyım diye..
buradayım da, dahası ve onemlisi “mutlu muyum” diye..
“bu muyum” diye..
“bu mudur” diye..

herkesin bi kardeşi olmalı hayatta!

Uzunca bir zaman sonra ilk kez koca bir 10 gün geçirdim can’ımm kardeşimle. .

biri 28, biri 30 yasına gelince tabi insanlar, eskisi kadar zaman geçiremez oluyor haliyle..

zira, herkesi olduğu gibi aslında bizi de hayatlarımız bambaşka işlere, bambaska telaşlara, bambaşka coğrafyalara sürükleyip duruyor, ve biz, hepimiz bu hayat keşmekeşinde o kadar koşuyoruz ki, o kadar sarıyoruz ki kendi derdimize, aslında ne çok ihmal ediyoruz kendimizi bile bu koşuşturmacanın içinde..

kardeşim.. canım..
benim bu hayattaki ilk ve en iyi arkadasım hala..
sırdaşım, kanım, canım, can dostum, can yoldaşım..
beni en iyi anlayan, anlaması gereken;
anlamadığını düşündüğümde, onu anlamadığım ve ölesiye kızdığım hatta..

pansuman

simdi en zoru başka birine en baştan anlatmak kendini,
elinin, teninin başka bir tenle buluşması,
nefesinin başka nefeslerle karışması,
bilmediğin bir sesi, yabancı bir nefesi hissetmek omuz başında..

yeniden sarılabilmek birine, nasıl da zor geliyor şimdi..

elin, yüzün, kıyafetlerin bile O’nun bakışlarının izini taşırken,

tanımadığın bilmediğin gözleri hissetmek gözbebeğinde..

bir garip Veli..

“yıkıldı yolunu bekleyen şehir” demiş Orhan Veli..

“şimdi gelsen de bir, gelmesen de..”

..

İste ama sanki her zaman öyle olmuyor..

doğum

Hayat ne kadar tuhaf..
tuhaf değil de belki, başka bişi.. bulamadım şimdi doğru kelimeyi..

yani aslında her gün başka bir duyguya, yeni bir hayata gebeyiz belki..

bazılarını daha doğuramadan söküyoruz ciğerimizden yada çıkarıyor hayat içimizden istemeye istemeye, travmatik bir kürtaj zaruriyetiyle belki,
ya da tereddüdümüze kurban veriyoruz kimini
ya da cahilliğimize..
bazısını şenliklerle karşılıyor, yatak döşek ne varsa havalandırıyoruz gelmeden..
evimizin en güzel, en mis köşesini ayırıyoruz onlara..
zaruri ya da keyfi sezaryenlerle çıkarıyoruz bazısını belki yüreğimizden;
bazısını avaz avaz, bagır cagır, alaca terler içinde doğuruyoruz kendimizden, canımızdan vererek..