garip..

kendini eksik anlatsan,

yalan yanlış ya da..  

sonraki anlattığın her şey yarım kalacak, eksik kalacak..

sanki öyle bir temelsiz kalacak da,

zelzeleli bi zemine oturacak gibi geliyor hersey..

yok,

kendini bütün duygunla, içtenliğinle ifade etsen,

neyin varsa konuşsan onları,

eteğindeki bütün taşları döksen,

öylece çırılçıplak kalsan insanların karşısında,

öyle bütün bam tellerini göstermişken hem de..

o zaman da hoop yumuşak karnından bi darbe geliveriyor,

nasılsa çırılçıplaksın sen..

dostluklar da böyle..

ilişkiler de..

ve hatta aşklar bile,

ve aşklar daha çok belki de..

bana çok garip geliyor..

sizce de çok garip değil mi..

ya da büyümedim belki de hala. .

ben hep anlatmayı tercih eden taraftayım..

anlatmayı sevdiğimden belki..

anlatacak çok şeyim olduğundan belki de..

belki de konuşmayı sevdiğimden,

ki dinlemeyi tercih ettiğim zamanlarda bile yine ben anlatmışım şimdi düşününce..

düş-ünce görüyorsun ki susmak iyidir..

susabilirsen..

öylece etini kemiğini sıyırıp, taş gibi durabilirsen..

yoksa payımıza düşen hep gariplikler

ve yanılmalar sonra..

ve yine anlatmalar..

aldatmadan anlatmalar..

yeni hikayeler..

yeniden..

yeniden yanılmalar sonra..

bana çok garip geliyor..

sizce de çok garip değil mi..