büyüdüm..

“büyüyünce babamla evlenicem!” diyen küçük kız çocuklarındandım ben de..

Kulaga cok sıradan geliyor değil mi?

ve, evet, cok sıradan..

cok masum..

ve, evet;

babam, ben henüz 10 yasımdayken evden uzaklaşmaya başlayıp,

ben 12 yaşımdayken, benden sadece dokuz yas büyük bir başka kadınla,

başta annemi belki,

ama özünde benim çocuk ruhumu aldatana kadar da, o kadar masumdu..

zaman..

zaman diye bir sey hem var, hem yok aslında..

ve hayat hem kısa, hem uzun..

ve yarın..

belki var, belki de yok..

kimbilir..

yaşarken, butun hayatımızın en buyuk acısı sanıyoruz ya başettiklerimizi 

ve “zaman bir geçse!” diyoruz ya, “ah! Bir geçse..!”

işte, tam da o an, tam da aynı yerde belki;

bir başkası butun hayatının en büyük mutluluğunu yaşadığını varsayıyorken, 

ve belki de hakikaten öyle iken, 

o an “zaman dursa!” diye mutluluk çığlıkları ile şükrediyor evrene..

oysa, yelkovan aynı hızla adımlıyor akrebe hep..

ve zaman;  sana, bana, ona hep farklı işliyor..

ama hep içimize işliyor.. 

Güven – me!

“Babana bile güvenmeyeceksin bu hayatta” düsturuyla yetişip,

babana bile güvenemeyeceğini sahiden öğrenmiş olsan da,

ve "kimseye güvenmiyorum zaten" diye oyalarken kendini hala,

tüm bu orta yaş beylenmelerinin arasında,

aslında herkese ve hala güvendiğini farkediyor insan..

yine ve hala ve her seferinde..

güvenmeden yaşayamazsın sanıyorsun çünkü..

ve yasayamazsın da aslında..