zaman..

zaman diye bir sey hem var, hem yok aslında..

ve hayat hem kısa, hem uzun..

ve yarın..

belki var, belki de yok..

kimbilir..

yaşarken, butun hayatımızın en buyuk acısı sanıyoruz ya başettiklerimizi 

ve “zaman bir geçse!” diyoruz ya, “ah! Bir geçse..!”

işte, tam da o an, tam da aynı yerde belki;

bir başkası butun hayatının en büyük mutluluğunu yaşadığını varsayıyorken, 

ve belki de hakikaten öyle iken, 

o an “zaman dursa!” diye mutluluk çığlıkları ile şükrediyor evrene..

oysa, yelkovan aynı hızla adımlıyor akrebe hep..

ve zaman;  sana, bana, ona hep farklı işliyor..

ama hep içimize işliyor.. 

ve zaman geçse de kapanmıyor bazı yaralar..

zaman dursa da..

aslında yara, bere, acı hep orda, durdugu yerde duruyor da, bizim rüzgar gibi hızla esip, geçip, gitmemiz lazım belki de..

kasırga gibi değil ama, kırmadan, dökmeden, yıkmadan..

lodos gibi baş da ağrıtmadan..

oyle sakin, oyle ılık, oylece esip geçmeli..  

hani diyeceğim, ortalığı birbirine katmadan..

ve hatta

esip gurlerken farkında olmadığın ne varsa,

rüzgarına dahası kendi içine katarak..