Güven – me!

“Babana bile güvenmeyeceksin bu hayatta” düsturuyla yetişip,

babana bile güvenemeyeceğini sahiden öğrenmiş olsan da,

ve "kimseye güvenmiyorum zaten" diye oyalarken kendini hala,

tüm bu orta yaş beylenmelerinin arasında,

aslında herkese ve hala güvendiğini farkediyor insan..

yine ve hala ve her seferinde..

güvenmeden yaşayamazsın sanıyorsun çünkü..

ve yasayamazsın da aslında..

ama görüyor ve anlıyor ve tecrübe ediyorsun ki,

güvenerek de yaşayamıyorsun hep yumuşak karnından darbe alırken..

sanıyorsun ki,

herşeyden önce güven kokmalı insan..

miss gibi güvenilmeli hem de, oyle çiçek böcek..

kokusunu bile bilmeden güveniyorsun sonra..

hatırlamadan ya da..

yazık ediyorsun..

sonra,

bi çentik daha atıyorsun üzerinde büyük harflerle “kimseye güvenme!” yazan duvarına

ve bir tuğla daha yükseltiyorsun yalnızlığını..