ask..

aslında,

hepimizin hayatında süregelen bir dolu sıkıntı, bos vermişlik, yılmışlık, bunaltı ve bulantılar içimizin çöplüklerinde takılırken,

ve bu çöplüğün gazı ve kokusu haliyle tüm bünyeye yayılırken,
içimizin son çayırında belki, saklı tuttuğumuz, kimseye, ama gerçekten kimseye göstermediğimiz,
gizliden gizliye içimizde büyüttüğümüz tertemiz bir şey var hala..

süregelen duygusal boşluklarımızdan sonra karsımıza çıkan adamları / kadınları ask sanıp,
dahası hayatımızın askı sanıp,
aslında halihazırda bekleyen tahtlarımıza mı oturtuyoruz?

faili mechul..

simdi,

insan 30 yasina gelip de, geriye donup baktığında verdiği kararların nerdeyse tamamının hatalı, dahası birçoğunun yanlış olduğunu görünce,  "ulan bundan sonra bi karar verdiğimde tam tersini yapıyım, belki de doğrudur" içgüdüsü geliştiriyor kendince..

buna yönelik refleksler geliştirip, buna göre adımlayayım diyor bundan sonra biraz da..

Hosgeldin Nehir..

simdi biz öylece gelişigüzel oturmuş sessiz ve dumanlı bu dağın en eteklerinde,
Nehir’ in coşkun coşkun çığlıklarla gelişini izliyoruz heyecanla..

sevgiyle bakıyoruz güzelliğine, ışıltısına..

kokusunu ölesiye çekerek içimize,
hayretle ve minnetle bakıyoruz mucizesine hayatın..

ve Nehir’im..

işte sen öylece gelip,
can gibi, su gibi, melek gibi,
en güzel, en mis, en gül, en bebek kokunla,
öyle duru, öyle sakin, öyle umarsız, öyle haylaz,
nehir gibi öylece akıyorsun ruhlarımıza şimdi..