"çizmelerimi cıkarayım mı!"

bu acıya ne denir, 

ne yazılabilir ki..

1800lerin ingiltere sinden bahsediyor basbakan, sorumluların hıc bırı elini tasın altına koymuyor, istifa etmek bir yana, madende ölümü mesrulastırmaya calısıyorlar.. 

“bu kadar onursuz, haysiyetsiz ve vicdansız nasıl olunur”u okuyor, izliyoruz 2 gundur..

benım ciğerim yanıyor, içim paramparca,

yarım yamalagım..

“çizmelerimi cıkarayım mı” dıyor madenci kardeşim komur karası gozleri kıpkırmızı, kan kırmızı acı ve korkuyla bezeli..

“çizmelerimi cıkarayım mı”..

içimden dısımdan onlarca yuzlerce kez tekrarladım..

“çizmelerimi cıkarayım mı?”

ezilen, sömürülen, korkutulan, hor gorulen milyonlarca kardeşimin sesi bu içimizde vicdanımızda patlayan dunden beri..

“çizmelerimi cıkarayım mı”

hastanede, bankada, belediyede, fatura oderken ya da maas kuyrugunda, ve elbette her turlu devlet erbabının karsısında ezilen, hor gorulen, otekilestirilen, yabancılastırılan, itilen, kakılan, asagılanan, cehaletle, işbilmezlikle suclanan ülkemin güzel, naif, onurlu insanlarının sesi o..

“çizmelerimi çıkarayım mı”..

sözde okumus, adam olmus “adam”a, kendinden kucuk dahi olsa saygıyı ongoren geleneğimizin sesi o..

“çizmelerimi cıkarayım mı”

“adam”lığı, dahası “insan”lıgı mevki ve kariyer ve para sahibi olmakla özdeşleştiren, turlu ego ve hırslarıyla basbakanın vatandası tekmeleyen danısmanı yusuf gibi “adam” değil “insan” dahi olamayanların olaganlastırdıgı, bu hor gorulmenın karsısında; kabullenenmenin, "eyvallah" demenin, çaresizliğin sesi o..

“çizmelerimi çıkarayım mı?, sedye kirlenmesin!”

bırak sedye kirlensin canım kardeşim..

sedye kirlensin de,

daha 2 hafta once verilen soru onergesine hayır diye el kadıranların,

coluk, cocuk kayıtdısı işçi çalıştıranların,

hala daha ölümleri mesrulastırmaya calısanların

sayı ortaya cıkmasın diye şimdeden kan parası pazarlıklarına başlayanların,

tedbirsiz denetimsiz onlarca can a mal olanların vicdanlarındaki kiri kim temizleyecek..

hepimiz kirlendik..

canım acıyor..

kusmak istiyorum..!