durma, adım at

Sanırım bu ara beni en cok yoran “sürekli ve her şeyden şikayet eden”
ama “sadece şikayet eden” insanlar..

bu durum insanların ve bazen benim de elbette, sadece özel hayatımız için de geçerli değil tabii ki..

öyle bir alışkanlık ve hayat biçimi haline getirmişiz ki bu şikayet ve ağlama olayını,
gerek özel, gerek iş hayatında ve siyaseten elbette, toplumsal yapının bi parçası olarak, hep şikayet eden insanlar var..

her yerdeler..

bu en kolayı çünkü…
ve sıfır maliyet..
Kayıtsız kalın demiyorum!!  

Tam tersine harekete geçin diyorum!!

Şikayet ettiğiniz ne ise size dair, hayata dair, değiştirmek için ufak da olsa bi adım atın..

Korkmayın,

bunu yapabilirsiniz, bunu yapabiliriz!!

Hep bir kurtarıcı bekliyor herkes kendi hayatı için,
kimsenin tek başına savaşa girecek,
tek başına vuruşacak dermanı mı yok acaba?
cesaretimiz mi kalmamış yoksa?

ya da

savaşmadan
dövüşmeden
yorulmadan
hak elde etmeye o kadar alışmış ki herkes,
en kolayı şikayet etmek, ağlamak ve beklemek olmuş şimdi. .

ve günün sonunda ellerini iki yana açıp,
öylece bekleyerek,
“ama ben bi basıma ne yapabilirim ki” demek!!

adetten olmuş,
gerisi yalan olmuş,
yazık olmuş..