yol..

yine bahar geldi de,

yine koşasım, gidesim,

yola çıkasım geldi yine..

sanki öylesine,

sanki öyle bi çanta, bi don, bi gömlek gidebilsem,

yola çıkabilsem..

geçecek kara kısın onca yorgunluğu gibi..

hani bahar sanki herşeye iyi gelir gibi

yol da öyle..

hani yol akarken sanki,

yolcu da öylelikle iyileşir gibi bir his bendeki..

sanki asfalt akarken önümüzde,

o hızla akıyor da hayat ,

sanki cama vururken ışıklar içinde yüzümüz, gözümüz,

sanki biz öylece yüzleşiveriyoruz cama vuran aksimizle..

“neden” leri sorgulamanın da

hesap sormanın da

“ne yapıyorsun ulan” ların da tam sırasıdır yolculuklar..

kendinle baş başa kalabildiğin,

müziğin sesini istediğin kadar açabildiğin

kendi karsında ister ezile büzüle, ister öylece dimdik durabildiğin,

gurur, inat, ego ...

ne varsa bi kenara koyabildiğin tek zamandır yolculuklar

çünkü;

camda gördüğün bi tek kendin varsındır, şehir arkandan su dökerken..

bu yüzdendir ki;

güzel düşünülür yollarda..

kendinle kalınca,

içine attıkların çıkar dışarı,

dışarıda kalanlardan istediğini alırsın kendine,

kalanına gülümseyerek “eyvallah” der, bırakırsın yol kenarında..

işte bu yüzdendir ki;

yola çıkmak hep iyi gelir..

ve işte bu yüzdendir ki;

yol akar, yolcu iyileşir..