“şimdi gelsen de bir, gelmesen de..”
..
İste ama sanki her zaman öyle olmuyor..
Bazen o yıkılan, kırık dökük şehirde,
onca hayat yükünle birlikte,
hem de enkaz altında, günlerce, haftalarca, aylarca bekliyor insan..
gelsin diye..
gelecek diye..
sıkıca tutup ellerinden,
seni o enkazın içinden çıkarıp bi güzel pansuman yapacak yüreğine,
yaralarını bi güzel saracak diye..
Onca enkazın, yıkıntının içinde
mis gibi yemyeşil bir arka bahçe ayırabiliyor insan gönlünde
ve hatta onu kirletmeden, tüm çerçöpten temizleyip,
hala tertemiz, mis gibi tutabiliyor içerde bir yerlerde..
ve o kadar nefes alamazken,
o tertemiz bahçenin mis kokusu nefes olabiliyor gönlüne -de,
hiç bilemiyorsun
onca yuk ile üzerinde
daha ne kadar umutla beklenebilir enkaz altında..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder