neden sonra..

ve..

uzun zamandır bu kadar iyi hissetmedim kendimi, sanırım gece mis gibi uyudum ondan diye düşünmüştüm.. insan dinlenince daha bi aydınlık bakıyor hayata diye düşünmüştüm bir de.. “aşık mıyım ne, aklım bi karış havada” diye gülümseyerek.. 

dedim ya, iyi uyuduğumdan mı ne, pek bi keyifli uyanmıştım halbuki..

bazen, çok gülünce, ama böyle kahkahalarla ve kalbin sıkışacak, nefes alamayacakmışsın gibi, öyle bir eğlenceyle, durduramayınca kendini, ananem derdi ki, kızdığımı bildiği için artık demiyor, bu kadar gülme ayol, üzüleceksin canın sıkılacak! ne saçma diye düşünürüm hep.. 

çünkü bence ne kadar çok gülerse insan, ne kadar kıkırdarsa hayata, ne kadar flort ederse onunla, o kadar daha güler, bi o kadar daha mutlu olur.. yani, gülmek ağlamak değil, gülmek daha da bi gülmek getirir-di.. 

ama işte bazen tüm bu yaptığın artistliği bir anda, sak diye hem de karsına çıkarıyor hayat.. tüm o söylediğin büyük laflarla biranda yüzleşebiliyorsun beklenmedik bir tecrübeyle.. 

neden sonra, anlıyorsun ki, uzun zamandır yatağından bu kadar mutlu uyanmamış, sonrasında bu kadar kıkırdamamışsan, bu tüm gün yada tüm hafta bunun böyle geçeceği demek olmayabilir-miş.. dahası, hiç beklemediğin bir sancıyla acıyabilirmiş yüreğin..

şimdi.. durup buradan baktığımda, aslında canımın neden acıdığını,  tam olarak neden bu kadar acıdığını bile kestiremiyorum.. bunun çokça sebebi varken bir yandan, ote yandan adını bile koyamıyorum..

yani; bazen kendini tüm yaşanmışlıklarınla bırakıvermişken hayatın kollarına, aslında bir o kadar yabancı da olabiliyormuşsun meger..

yani; bazen en çocuk, en saf, en temiz halinle koşuştururken bahçende, oylece akıyormus da hayat, sen oylece bakakalıyormussun olan bitene “ne oluyor yahu” saskınlıgıyla..

deli gibi içesim var şimdi.. 

içip içip, sonra olduğum yerde uykuya dalasım var.. 

derin bi uykuya.. 

neyin şerefine ve neden bilmeden, sadece kendim için, kendime bağırıp çağırarak, bağıra çağıra sövesim var yine kendime..